Woorden zijn niet mijn sterkste punt.

Als je jarig bent, krijg je cadeautjes. Zoals dit:

Je leven.

Negen weken zit ik nu al. Te kijken. Waarnaar? Ik weet het niet.

Ik ben de weg een beetje kwijt. Over vijf minuten gaat het museum dicht, dan is er weer een kans, verkeken. Ik kijk weer naar het 'ding' voor mijn neus. Het is een.... schilderij.

Nu zie ik het. Het wordt echt tijd voor mijn bril. Ik heb last van tijdelijk-gezichtsverlies-in-een-korte-periode. Vooral als de zenuwen door mijn lichaam gieren. Nog 4 minuten.

Met bril zie ik een stuk meer. De Haagse dametjes even verderop, de museumpoes, die precies drie minuten voor vijf een braakbal of haarbal uit spuugt. Woorden zijn niet mijn sterkste punt.

Op het schilderij herken ik mensen, vrolijke mensen, gelukkige mensen....

Op zo'n moment begint jaloezie bij mij op te komen als ik gelukkige mensen zie. In mijn hersenen komt een andere gedachte op. Ik kijk nu al vijf uur naar dit schilderij en toch heb ik niet gezien waar het over gaat. Nog twee minuten.

Morgen word ik dertig. Het deprimeert me. Was ik maar achttien, het eeuwige leven. Het begin van het leven. Onbevangen. Vijf vrouwen per week. Dat was geen liefde, dit is liefde. Mijn laatste kans op liefde voor mijn dertigste. Laat je leven niet uit je handen lopen. Maak er wat van. Eén minuut voor vijf. Ik sta op, loop naar de baliejuffrouw en vraag haar uit. Twee minuten later sta ik buiten. Met opgeheven hoofd mijn leven tegemoet.

De Schrijver.

Dit verhaal moest ik even met jullie delen. Ik vond het zo gaaf.

Met dank aan De Schrijver!

Ik kreeg nog meer cadeaus, daar volgt nog een blog over. Eerst moet ik nu nog even twee examens voorbereiden!